Ik schuif langzaam richting winterslaap en word steeds luier. Er komt steeds minder uit mijn vingers. En het fijne is, ik sta het mezelf toe!
Ieder jaar wordt het een beetje makkelijker. Sinds ik geleerd heb dat het normaal is en zelfs gezond, om de seizoenen te volgen. Niet alleen buiten mij maar ook binnen in mijzelf.
Zo logisch eigenlijk, ik kan niet alleen maar groeien, bloeien en presteren. Het is net zo fijn en nodig om naar binnen te keren. Om te kalmeren, te rusten, te verwerken en mezelf te voeden. Zodat ik straks in het voorjaar te voorschijn kan komen, vol nieuwe energie, inspiratie en plannen.
Dan kan ik mij als bloesem openen voor het licht, voluit bloeien in de zomer en mijn vruchten af werpen in de herfst.
Maar nu eerst vertragen. Achteroverleunen. Mij overgeven aan het donker. Vertrouwen. Aandacht, en voeding voor mijn wortels, die mij het hele jaar hebben gevoed en gedragen.
Ik nodig je uit om ook naar binnen te keren en lief te zijn voor jezelf!
Afbeelding van Lucy Campbell
Winterslaap
