In je hoofd zitten en boodschappenlijstjes maken tijdens het Vallei-huiswerk is ook een vorm van weerstand. Eigenlijk ben je dan afwezig. En ga je (mogelijk) op de automatische piloot. Dan voel je niet wat er te voelen is.
Het kan best confronterend zijn om naar binnen te gaan met je aandacht. Ons overlevingsmechanisme heeft allerlei trucjes om er voor te zorgen dat we geen onaangename gevoelens hoeven te ervaren. Het is een prachtig systeem en we hebben het niet voor niets.
Het is alleen niet nodig wanneer we veilig zijn en met ons zelf alleen. Dan zit het ons eigenlijk in de weg om andere lagen in te ontdekken. En eventueel achterstallig onderhoud te helen.
Ook wanneer we het heel erg goed willen doen en we veel bezig zijn met technische details, kan het goed zijn, dat we eigenlijk om de hete brei heen draaien.
Hoe ga je daar nou het beste mee om? Hoe kom je uit je hoofd in je lijf? En je hoofd is toch ook onderdeel van je lijf?
Zie het voor wat het is, benoem het voor jezelf, praat er over met (veilige) anderen, schrijf het op, respecteer het, geef het tijd en vertraag.
Tijdens het huiswerk betekent dat heel letterlijk opnieuw twee keer zuchten, je ogen zacht maken, de innerlijke glimlach activeren en je aandacht terug brengen naar je lichaam.
Misschien alleen maar even je hand op je buik leggen en voelen hoe dat voelt. Van binnen uit. Van je buik naar je hand.
Stapje voor stapje wijs je jezelf de weg.
Uit je hoofd in je lijf
