Author: Deborah

“I’m too busy to see the flowers right now,” said Tiny Dragon.“All the more reason to look at them,” said Big Panda, “and they might not be here tomorrow.”www.jamesnorbury.com Zo herkenbaar, de tekst bij dit plaatje! En zo waar wat Big Panda zegt! Als je het te druk hebt om naar de prachtige, kort bloeiende kersenbloesem te kijken en te genieten van het leven, kan je er zeker van zijn, dat je in de activiteiten stress zit. En dat betekent dat je niet aan het leven maar aan het overleven bent. Vandaar de uitnodiging om te stoppen met ‘druk’ zijn. …

Eindelijk begin ik te snappen dat alles groei is en proces, of ‘inwijding’, zoals een goede collega en vriendin van me zou zeggen. Elke keer dat er iets op mijn pad komt, dat moeilijk lijkt, pijnlijk is, of oncomfortabel voelt, word ik uitgenodigd tot groei, uitgenodigd om een stap te maken en om iets in mij te helen.Maar oh zo verleidelijk is het om ervan weg te gaan, het niet te voelen, het niet onder ogen te komen (zo lang dat mogelijk is) en te zoeken naar comfort. Onlangs keek ik naar een documentaire, waarin een wijze vrouw zei: “comfort …

Vroeger had ik het idee, dat als ik maar dit of dat zou doen alles ‘goed’ zou komen. Enthousiast begon ik aan iets, vol goede moed en hoop. Maar na een tijdje stortte die hoop weer in. Ik had dan het geloof, dat ik niet genoeg mijn best had gedaan of dat wat ik deed niet werkte. Ik bleef het tegen beter weten in proberen. Of ik gaf het op en ging op zoek naar iets anders.Ik leefde met het idee dat er iets mis was en dat ik niet goed (genoeg) was en dat dat opgelost moest worden. Alsof er zoiets …

Ik schuif langzaam richting winterslaap en word steeds luier. Er komt steeds minder uit mijn vingers. En het fijne is, ik sta het mezelf toe! Ieder jaar wordt het een beetje makkelijker. Sinds ik geleerd heb dat het normaal is en zelfs gezond, om de seizoenen te volgen. Niet alleen buiten mij maar ook binnen in mijzelf. Zo logisch eigenlijk, ik kan niet alleen maar groeien, bloeien en presteren. Het is net zo fijn en nodig om naar binnen te keren. Om te kalmeren, te rusten, te verwerken en mezelf te voeden. Zodat ik straks in het voorjaar te voorschijn …

Nog steeds komt het wel eens langs, wanneer ik een tijdje niet zo goed voor mezelf zorg; honger.  Honger naar liefde, genegenheid, aanraking, bevestiging en aandacht. En ‘huidhonger’; een prachtige term, die ik voor het eerst hoorde toen ik Vallei ging trainen.  Regelmatig had ik honger, dan wel huidhonger, toen ik nog niet mijn seksualiteit in eigen beheer had. Een onstilbare, subtiele maar dwingende ondertoon. Het ging met me op de loop. Ik had het zelf niet in de gaten. Ik zocht het buiten mezelf. Ik had geen idee hoe ik mijzelf hierin kon voeden. Zelfbeminning, daar had ik nog …

We zijn allemaal mensen. En we maken allemaal fouten. Het leven is vallen en weer opstaan. Ook wanneer je Vallei traint. Dan is er zeker een constructieve opwaartse lijn, maar deze gaat heel gestaag. Steen voor steen bouw je aan een fundament. Twee stappen vooruit en een achteruit. Het is een levenslang groeiproces. We zijn nooit uitgeleerd. Er zijn steeds weer nieuwe mogelijkheden en daarmee nieuwe uitdagingen, nieuwe hobbels en nieuwe kansen.  Iemand deelde, n.a.v. mijn vorige post, dat ze het zo fijn vond om te lezen, dat ‘zelfs’ ik zo nu en dan mijn emotionele balans verlies. En dat ik dan vergeet, dat ik …

Afgelopen week had ik af en aan migraine. Het begon met een langzaam opbouwende aanloop er naar toe en toen leek het toch niet door te zetten. Vervolgens sloeg het genadeloos toe.  Dat hele proces haalt me zo uit mijn doen, dat ik makkelijk mijn emotionele balans verlies. En vaak voel ik me zo ziek, dat het me niet meer lukt om überhaupt te denken aan alle tools, die ik heb om mijn balans te herstellen. Mijn symbolische kop raakt dan leeg.  Als dat eenmaal leeg is, wordt ook mijn denken troebel. Het is alsof ik alles even vergeet dat …

Afgelopen krachtbron bijeenkomst vertelde een van de vrouwen over hoe ze in therapie aan het leren is om haar gevoelens, zoals boosheid, niet te ontladen maar te ervaren en voelen in haar lichaam. Te voelen dat het energie is en dat te laten zijn voor wat het is. Het te aanschouwen. En niet te veranderen. Liefst zonder waarde oordeel. Zo mooi!  Je hoeft er niet vanaf, door het er uit te gooien naar een ander en je hoeft het niet te onderdrukken of op jezelf te richten. Je kan het laten stromen en daarmee eigenlijk omarmen, als een onderdeel van jezelf. Het ruimte geven …

In je hoofd zitten en boodschappenlijstjes maken tijdens het Vallei-huiswerk is ook een vorm van weerstand. Eigenlijk ben je dan afwezig. En ga je (mogelijk) op de automatische piloot. Dan voel je niet wat er te voelen is. Het kan best confronterend zijn om naar binnen te gaan met je aandacht. Ons overlevingsmechanisme heeft allerlei trucjes om er voor te zorgen dat we geen onaangename gevoelens hoeven te ervaren. Het is een prachtig systeem en we hebben het niet voor niets. Het is alleen niet nodig wanneer we veilig zijn en met ons zelf alleen. Dan zit het ons eigenlijk in de weg om andere lagen in …

We hebben allemaal behoefte aan veiligheid. Maar wat is dat dan veilig zijn? We hebben geen ’natuurlijke’ vijanden meer. Er zitten geen roofdieren om het hoekje te wachten tot ze ons op kunnen eten. Toch voelen we ons vaak gestrest en onveilig. En dan is het zo goed als onmogelijk om je te ontspannen, laat staan om in je lichaam waar te nemen wat er leeft. Er is maar een ding dat telt; overleven. Door te vluchten, vechten of bevriezen. Al je energie gaat daar naar toe.  Ik had onlangs een droom. Ik lag op een kampeermatje in een open veld. Uit de …