We zijn allemaal mensen. En we maken allemaal fouten. Het leven is vallen en weer opstaan. Ook wanneer je Vallei traint. Dan is er zeker een constructieve opwaartse lijn, maar deze gaat heel gestaag. Steen voor steen bouw je aan een fundament. Twee stappen vooruit en een achteruit. Het is een levenslang groeiproces. We zijn nooit uitgeleerd. Er zijn steeds weer nieuwe mogelijkheden en daarmee nieuwe uitdagingen, nieuwe hobbels en nieuwe kansen.
Iemand deelde, n.a.v. mijn vorige post, dat ze het zo fijn vond om te lezen, dat ‘zelfs’ ik zo nu en dan mijn emotionele balans verlies. En dat ik dan vergeet, dat ik tools heb om dat weer te herstellen. Dat ze niet de enige is die dat heeft. Dat was voor mij bijzonder om te horen. En tegelijk heel herkenbaar.
Zo vaak kijk ik zelf naar anderen, mijn leraren en mensen die mij inspireren. En heb ik het idee dat ik de enige ben of dat het aan mij ligt, als het even allemaal niet lukt.
Gelukkig heb ik steeds meer mensen om me heen, die hun menselijkheid laten zien. Dat stelt mij gerust en geeft me hoop. Dat ook ik op een dag zo ver kan zijn als zij.
Langzaamaan begin ik te begrijpen, dat we allemaal mensen zijn, met elk onze valkuilen. Het enige verschil tussen bijvoorbeeld een Tao meester en een Tao leerling, is dat de meester zich eerder herinnert, de tools die hij of zij heeft, te gebruiken.
Allemaal mensen
